Dziecko, a problem przemocy
Są rodzicie i opiekunowie, którzy uważają, że używanie siły fizycznej i stosowanie agresji wobec dzieci to najlepsze sposoby na zdobycie ich szacunku
tymczasem
dzieci przeżywają strach przed rodzicem wynikający z doznawania przemocy i nie ma to nic wspólnego z szacunkiem, którego podstawą jest przecież zaufanie do rodzica i przekonanie, że zawsze będzie on gwarantował dziecku zrozumienie i wsparcie.
Od prawie 12 lat stosowanie kar cielesnych wobec dziecka jest w Polsce prawnie zabronione.
Art. 961 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego: "Osobom wykonujący władzę rodzicielską oraz sprawującym opiekę lub pieczę nad małoletnim zakazuje się stosowania kar cielesnych".
Dlaczego przemoc wobec dzieci?
- brak umiejętności wychowawczych u rodziców, ich bezradność i brak kompetencji w rozwiązywaniu trudności dnia codziennego;
- dziecko staje się narzędziem do odreagowania frustracji związanej z niepowodzeniami lub problemami rodzica w różnych sferach jego funkcjonowania (w pracy, w małżeństwie)
Dziecko będące świadkiem przemocy domowej często ma silne poczucie winy związane z tym, że nie miało odwagi lub nie potrafiło zatrzymać agresywnych zachowań wobec najbliższych. Jednocześnie czuje obawę o bezpieczeństwo, zdrowie, a nawet życie krzywdzonego rodzica i rodzeństwa. Przeżywa mieszankę uczuć związanych ze współczuciem rodzicowi, który doznaje przemocy, oraz gniewem i strachem wobec rodzica agresywnego.
Dziecko jest ofiarą przemocy nie tylko wtedy, gdy bezpośrednio doznaje krzywdy fizycznej, emocjonalnej i seksualnej, ale także wtedy gdy obserwuje przemoc wobec swoich najbliższych.
Dziecko doznające przemocy przeżywa:
gniew
strach
smutek
samotność
poczucie krzywdy i niesprawiedliwości
Znacznie gorzej, kiedy dziecko będące ofiarą przemocy domowej zamiast spodziewanej pomocy i ochrony od rodzica otrzymuje zarzut, że jest odpowiedzialne za sytuację domową.
"tyle razy cię prosiłam, żeby nie denerwować ojca"
"przez ciebie to wszystko"
Gdy dobro dziecka jest poważnie zagrożone:
- kurator sądowy może odebrać dziecko z rodziny wykonując orzeczenie sądu rodzinnego;
- mogą też ro zrobić funkcjonariusze policji w trakcie interwencji;
- pracownik socjalny wykonując swoje obowiązki zawodowe może odebrać dziecko z rodziny i umieścić je u innej niezamieszkującej wspólnie osoby najbliżej, w rodzinie zastępczej lub placówce opiekuńczo-wychowawczej. Decyzję o odebraniu dziecka pracownik socjalny podejmuje wspólnie z funkcjonariuszem policji i przedstawicielem ochrony zdrowia (lekarzem, pielęgniarką lub ratownikiem medycznym) - art. 12a ustawy o przeciwdziałaniu przemocy.
W sytuacji podejrzenia przemocy wobec dziecka czynności podejmowane i realizowane w ramach procedury "Niebieskiej Karty" przeprowadza się wo obecności rodzica, opiekuna prawnego lub faktycznego. Oczywiste jest, że może to być wyłącznie rodzic i opiekun prawny, który nie krzywdzi dziecka. Jeżeli osobami, wobec których istnieje podejrzenie, że stosują przemoc w rodzinie wobec dziecka, są rodzice, opiekunowie prawni lub faktyczni, działania z udziałem dziecka przeprowadza się w obecności pełnoletniej osoby najbliżej w rozumieniu art. 115 par. 11 kodeksu karnego - więc mogą to być babcia, dziadek, pełnoletnie rodzeństwo.
"każdy, dowiedziawszy się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu, ma społeczny obowiązek zawiadomić o tym prokuratora lub policję (art. 304 par. 1 Kodeksu postępowania karnego)
